Als jonggepensioneerd militair was ik op zoek naar nieuwe uitdagingen of iets om voor handen te hebben, en ook mijn echtgenote vond dit noodzakelijk zodat ik bezig kon blijven en niet te vlug oud en stijf zou worden. Omdat de kinderen allemaal de deur uitwaren en op eigen benen staan speelden we, net als zoveel anderen, met het idee om onze grenzen te verleggen, en in September 2015 waren we tijdens onze zoveelste uitstap een tweetal weken op bezoek bij vrienden in de regio Murcia. We vonden het klimaat wel leuk maar de regio waar onze vrienden woonden was wel heel erg dunbevolkt en wij willen toch liever mensen zien en leren kennen. Wat er ook van zij, we vonden Spanje wel leuk en na enkele weken overleg tussen elkaar besloten we om onze ‘Franse’ toekomstplannen in de frigo te stoppen en tesamen rond te kijken of Spanje ons zou bevallen… Terug thuis werd dus het wereldwijde web uitgekamd en vervolgens boekten we een trip met zijn tweetjes naar Valencia om met eigen ogen twee huizen te bezoeken, huizen die we ondertussen allebei reeds honderden keren op papier hadden bekeken en waar we onszelf zelfs zagen wonen. Omdat de spaanse taal niet zo direct in een vlaamse mond ligt ingebakken en de verschillen tussen onze gebruiken en de plaatselijke gewoontes toch wel heel groot zijn, zochten we naar hulp in de vorm van een ‘Gestor’. [Latijn : ‘gestio’ (op te treden) —  mv : gestores, een manager van andermans zaken] Eerder toevallig kwamen we zo terecht op de www.matchbettervalencia.com en na enkele mailtjes en een telefonische kennismaking kregen we van Marja Beerens de bevestiging dat zij met plezier voor ons wilde fungeren als gestor en dat we ook steeds beroep mochten doen op haar om onze belangen te verdedigen. Zo kwam het dat op zaterdagnamiddag 15 November ons vliegtuig landde op Valencia Luchthaven en dat wij, na te zijn ingecheckt in het hotel, genoten van onze laatste vrije momenten die avond… Zondagnamiddagen zijn in Spanje zoiets als autovrije zondagen in België, omdat zowat iedereen bij de familie thuis op bezoek is en er bijgevolg heel weinig mensen op straat zijn.  Met heel weinig verkeer op de wegen was dit dus voor ons een ideaal moment om aan de huisbezoekjes te beginnen… Helaas, eens te meer bleek dat foto’s en prentjes veel mooier kunnen zijn dan de realiteit, ook hier, …  en na twee grote teleurstellingen en tot twee keer toe het spreekwoordelijke deksel op de neus te hebben gekregen zat er voor ons niks anders op dan van vooraf aan te herbeginnen aan onze zoektocht naar een geschikte woning. Hoeveel huizen we toen in twee tot drie dagen hebben bekeken en bij hoeveel mensen we hebben aangebeld durf ik zelfs bij benadering niet te noemen, maar het geluk is met de volhouders zegt men en op de avond van de derde dag van ons verblijf vonden we een ‘cortijo’ die te koop stond en dit leek ons wel wat. Met het weinige spaans dat wij machtig waren slaagden we er zelfs in om de nodige afspraken te maken voor een grondig bezoek de dag nadien… Tonia en ikzelf, samen met Marja, onze gestor, waren ‘s anderendaags stipt op de afspraak en nadat de eigenaars samen en Marja een poosje heen en weer hadden gepraat, en waarbij wij probeerden om hier en daar het gesprek te volgen, kregen wij dan uiteindenlijk de bevestiging dat de eigenaars hadden besloten om ons de woning te verhuren en dit voor enkele jaren. Ik wil zeker aan iedereen duidelijk maken dat het zonder gestor, waar je kunt op rekenen, quasi onmogelijk zou zijn geweest om alle papierwerk af te werken en dat je dus echt wel een vertrouwenspersoon nodig hebt ter plaatse om de administratie en de papierberg te verwerken… Eens de nodige afspraken op papier stonden en alle documenten ondertekend en bevestigd waren via een advocaat zijn Tonia en ikzelf begin Januari 2016 vanuit België naar REAL verhuisd, in de Provincie Valencia, Spanje en we wonen dus nu in een kleine, rustige ‘Cortijo’, op het platteland dat ze hier de ‘Campo’ noemen. Naast onze eigen slaapkamer beschikken we in ons huis over drie kamers, twee ervan hebben een tweepersoonsbed, de derde kamer beschikt over twee aparte bedden, wat ons toelaat om onze kinderen, kleinkinderen en famile, vrienden of kennissen te ontvangen. Omdat de meesten van hen in België wonen zijn ze er uiteraard als de kippen bij om bij ons op ‘vakantie’ te kunnen komen, waardoor wij voortdurend het contact met ons vroegere thuisland blijven behouden terwijl we ondertussen onszelf als permanente ‘residencia’ kunnen aanpassen en zelfs een ‘spaanse’  vriendenkring aan het opbouwen zijn… Ook zin om eventjes langs te komen en de spaanse ‘ estilo de vida’, de ‘way of life’ te leren kennen?…